Podgorički džez gitarista, a naš komšija, Milorad Šule Jovović, predaje u umjetničkoj školi ,,Vasa Pavić”, Podgorica i prepoznat je u gradu po svojim maestralnim svirkama. Bavi se raznim stilovima muzike od bluza, svinga, bi-bopa do hard bopa i fanka. Osnivač je Piva Jazz Band-a, radi i kao studijski muzičar, naročito kao solo gitarista. Nastupao je sa muzičarima internacionalnog kalibra, ali mi smo porazgovarali sa njim prije svega zbog njegove ljubavi prema muzici i mladima koji žele da se njome bave, a kojima je Šule velika podrška. U ovom tekstu pokušaćemo da vas bolje upoznamo sa svjetski poznatim muzičarem, a našim Zabjelčaninom.
Kako ste zavoljeli gitaru kako ste uopšte počeli da se bavite muzikom?
Muzikom sam počeo da se bavim vrlo rano. U drugom razredu osnovne škole sam krenuo u muzičku školu. Moj prvi instrument je bila harmonika. Gitaru sam počeo da sviram sa 11 godina, kada je moj stariji brat na kraju školske godine prešao odličnim i kao nagradu dobio gitaru od roditelja. On je sa svojim drugom Žugom skidao tadašnje hitove „Divljih jagoda“, Đorđa Balaševića, „Srebrnih krila“. Kada bi oni otišli ja bih uzimao gitaru i probao da sviram to što su oni svirali. Ubrzo nisam mogao da se odvojim od gitare.
Što se tiče harmonike, možda je interesantno da kažem zbog mlađih Zabjelčana da sam u školi „Vuk Karadžić“ pratio hor koji je vodila profesorica Stanka Bulatović a da je gitaru svirao Zoran Perković, kasnije ikona zabjelskog fudbala. To je bilo negdje u prošlom vijeku – 1978. godine.
Umjetnici obično vrlo rano iskažu sklonosti ka određenom pravcu muzike, da li je to i kod Vas bio slučaj?
Kad sam bio negdje u sedmom ili osmom razredu pojavio se radio-kasetofon sa crvenim dugmetom koji je mogao da snima. Tada se teško dolazilo do dobre muzike, dobrih ploča i uopšte do informacija vezanih za vrstu muzike koja tada nije bila popularna, a džez sigurno nije bio. Slušao sam Radio Crne Gore i emisiju koju je vodila Lidija Zenović. Tada sam prvi put čuo za Đanga Rajnarta i uspio da snimim pola jedne njegove kompozicije. Ta muzika i njegovo nevjerovatno sviranje, od kojeg se i mozak ježi, imali su presudan uticaj na moj muzički ukus.
Šta Vam se posebno sviđa kod džeza i bluza?
Sviđa mi se emocija, spontanost i magija koju donosi improvizacija i sviranje sa drugim muzičarima.
Osnivač ste Piva Jazz Band-a. Recite nam nešto više o tom iskustvu.
Piva Jazz Band nastao je 1996. godine u našoj spavaćoj sobi u Ulici 27.marta, broj 54. Moj brat Mihailo se tada vratio iz Londona i jedva sam ga nagovorio da počne da svira džez jer je on bio zakleti roker. Bubnjeve je svirao legendarni Momica Glomazić. Sjećam se da smo umjesto bas bubnja koristili paket od zvučnika, da bi bili tiši zbog komšija. Moram da napomenem da su komšije iz mog ulaza bili nadljudski tolerantni. Niko mi nikada nije došao na vrata da mi kaže da smanjim ili prestanem da sviram, iako nijesam patisao. Zahvaljujem im se neizmjerno na tome.
Piva Jazz Band je imao veliki broj nastupa kod nas i u inostranstvu. Da smo radili nešto korisno shvatio sam mnogo kasnije kada su mi, inače, neki od odličnih muzičara mlađe generacije, priznali da su skidali soloe sa našeg CD-a „Shepardes“ i da je on u pozitivnom smislu uticao na njihov muzički razvoj.
Da li je teško da jedan džez bend zaživi na našim prostorima?
Dosta je teško održati bilo kakav bend na ovim prostorima, pogotovo džez. Razlozi su manje-više poznati, ovo je mala sredina i zainteresovanost publike za ovim muzičkim pravcem nije velika. Samim tim i broj mjesta gdje džez može da se svira je mali. Mada i nije sve tako crno.
Jednom prilikom, na našem početku, kad smo svirali negdje na sjeveru, prišla nam je jedna gospođa i ljubazno se obratila: ,,Ja poštujem umjetnost, ali nemojte više kumim vas Bogom“.
Profesor ste u Srednjoj muzičkoj školi „Vasa Pavić“. Zašto ste odlučili da se bavite i pedagoškim radom? Da li je i to dio ljubavi prema muzici, prema djeci ili nešto treće?
Uvođenjem izbornih predmeta u naš obrazovni sistem stekli su se uslovi da prijedlog o listi izbornih predmeta donose škole. Poziv uprave škole „Vasa Pavić“, Ilije Dapčevića i Mire Popović, sam jednostavno morao da prihvatim, jer sam u toj školi učio i završo nižu i srednju i imam posebne emocije, ali i obavezu da pomognem koliko je u mojoj moći da džez što više zaživi u Crnoj Gori. Žargonski rečeno – džez buva ujede i zauvijek zarazi ljude. Za sada je ovo i dalje jedina džez oaza u Crnoj Gori iz koje se regrutuju mladi džezeri, i mislim da su naši učenici privilegovani zbog toga.
Smatram da džez kao predmet treba obavezno uvesti i u ostale muzičke srednje škole u Crnoj Gori. Uvođenje predmeta džez u našu školu pokazalo se kao pun pogodak na opšte zadovoljstvo, prvenstveno naših učenika a i šire sredine. Oni koji su slušali nastupe naših učenika znaju o čemu govorim. Moram da priznam da sebe nisam mogao da zamislim kao profesora, a sada, poslije više od decenije, ko zna, možda dobijem i neku nagradu.
Koliko su naša djeca talentovana za muziku i da li je istina da vrlo mali broj njih uspije baš zato što su pravi talenti rijetki ili je uzrok tome nedostatak finansijskih sredstava da bi djeca nastavila školovanje na prestižnim univerzitetima?
S obzirom na broj stanovnika u Crnoj Gori talenata imamo i više nego dovoljno. Na primjer, četiri naša učenika koji su pohađali Džez su stekli diplome na prestižnim džez akademijama u inostranstvu. Mislim da sve studente koji se upišu na ugledne akademije u inostranstvu treba da stipendira država, jer je to najbolji zalog za budućnost.
FOTO: Barski ljetopis
Trebalo bi hitno da se formira džez orkestar u nekoj od državnih institucija (Muzički centar, RTCG…) da bi ti mladi ljudi koji su završili i koji tek treba da završe škole imali gdje da rade i imali dodatni motiv da se bave ovom muzikom. Takvi orkestri već više od 50 godina postoje u Beogradu, Novom Sadu, Ljubljani, Sarajevu…To nije velika investicija a benefiti za razvoj muzičke kulture i uopšte kulture u Crnoj Gori bili bi ogromni. Ako ima neki Zabjelčanin koji bi mogao da progura ovu ideju, bilo bi dobro. Može biti i iz dijaspore.
U Srednjoj muzičkoj školi ,,Vasa Pavić” imate i bend sastavljen od mladih talenata. Da li oni nastupaju i šta mislite da ih motiviše da istraju da se bave muzikom?
U školi uvijek imamo bend koji se sprema za nastupe u različitim formacijama. I do sada su imali veliki broj zapaženih svirki širom Crne Gore. Uživaju dok sviraju, i to im je veliki motiv da istraju, da se u budućnosti bave ovim poslom.
U Vašoj biografiji piše i da ste studijski muzičar. Šta to zapravo znači?
Ta biografija je iz neke davne prošlosti, kada ste nekog željeli da impresionirate onda ste mu govorili da ste studijski muzičar. U Crnoj Gori ni vlasnici malobrojnih studija ne mogu da žive od tog posla. Ranije sam snimao dosta za potrebe ovdašnje scene.
Koje koncerte pamtite i ko su najveći muzičari sa kojima ste svirali?
Koncerata i svirki, za ovih više od tri decenije, stvarno je bilo mnogo. Svirao sam sa poznatim i manje poznatim muzičarima. Od svakog od njih sam ponešto naučio, što je najvažnije. Ne bih zamarao Zabjelčane imenima, ovom prilikom.
Ako odlučimo da organizujemo koncert u našoj Republici, da li biste učestvovali, naravno na volonterskoj osnovi, kao i mi koji pišemo ove tekstove?
Naravno da bih sa zadovoljstvom učestvovao, ali pod jednim uslovom – da nastupim zajedno sa legendom Zabjela Sejdom Alijajem, mojim drugom iz djetinjstva.
Intervju je prvi put objavljen u trećem broju časopisa Glas Zabjela, maja 2017. godine
