Ulica Buda Tomovića
Budimir Budo Tomović rođen je na Cetinju 21. septembra 1914. godine, narodni je heroj, učesnik Narodnooslobodilačke borbe. Osnovnu školu završio je na Cetinju, a zatim je završio gimnaziju i studije Pravnog fakulteta u Beogradu, nakon čega je pošao u Prag da studira ekonomiju. Kao advokat u Podgorici često je zastupao i branio siromašne i to besplatno. Bio je jedan od petorice urednika lista „Glas Crne Gore”. Poginuo je u okolini Kolašina 1942. godine.
Ulica Radosava Burića
Burić Vida Radosav, narodni heroj, bio je učesnik bitke na Sutjesci. Rođen je 1917. godine u mjestu Zagreda, kod Danilovgrada.
Od samog početka bio je učesnik Narodonooslobodilačke borbe 1941. Poginuo je sa samo 27 godina u Njegovuđi kod Žabljaka u julu 1944. godine, kao komandant bataljona.
Ulica Ilije Plamenca
Ilija Plamenac (1821 – 1916) bio je crnogorski vojvoda i vojskovođa. Porijeklom je iz crmničkog plemena Boljevići. Komandovao je crnogorskom vojskom u bitkama protiv Turaka na Krnjicama 1862., na Fundini 1876. godine, zatim na Maljatu i u borbama za oslobođenje Bara i Ulcinja. Bio je ministar odbrane Crne Gore i prvi guverner Podgorice.
Ulica 27. marta
Dana 27. mart 1941. godine su na beogradske ulice izašle hiljade ogorčenih građana demonstrirajući protiv nadirućeg fašizma, uzvikujući i noseći ispisane parole: “Bolje rat nego pakt, bolje grob nego rob!”
Ulica 27. marta dobila je ovaj naziv na sjednici Skupštine opštine Titograd, u maju 1976. godine.
Ulica 4. jula
Dan borca, koji je nazivan i „praznik ustanka naroda Jugoslavije“, uspomena je na sjednicu Politbiroa Centralnog komiteta Komunističke partije Jugoslavije koja je održana 4. jula 1941. godine u Beogradu i na kojoj je donešena odluka o podizanju oružanog ustanka protiv njemačkih i italijanskih fašista. Dan borca je za državni praznik proglašen 26. aprila 1956. godine i proslavljao se svake godine u čitavoj zemlji. Praznik se i danas proslavlja u organizacijama Saveza udruženja boraca narodno-oslobodilačkog rata.
Ulica Princeze Ksenije
Princeza Ksenija (Petrović) (Cetinje, 22. april 1881. – Pariz, 10. mart 1960.) bila je crnogorska princeza, ćerka kralja Nikole Petrovića Njegoša i Milene Petrović. Bila je njihovo deseto po redu dijete i osma kći. Nije bila udata, niti je iza sebe ostavila potomke, iako je bilo glasina o njenim potencijalnim proscima sa mnogih evropskih dvorova. Kao i sva Nikolina djeca, Ksenija je bila veoma obrazovana, s tim što je za razliku od svojih starijih sestara, Ksenija imala tutore na Cetinju i nije išla u Smolni institut u Rusiji.
Umrla je 10. marta 1960. godine, u 78. godini života, u Parizu, nadživjevši svu svoju braću i veliku većinu njenih sestara. Njeni posmrtni ostaci su u Crnu Goru vraćeni 1. oktobra 1989. godine.
Ulica Ksenije Cicvarić
Među brojnim znamenitim ličnostima po čijim imenima su nazvane ulice na Zabjelu je i Ksenija Cicvarić. Ulica koja se prostire od Ilije Plamenca do Vojislavljevića dobila je njeno ime na sjednici Skupštine glavnog grada 27. novembra 2008. godine. Proteže se na više od 700 metara, a prepričava se da bi građani Zabjela voljeli da je po njoj nazvan i neki bulevar jer: „…kako je ona dobro pjevala, takva i ulica treba biti…“.
Ksenija je bila rođena Podgoričanka, a talenat za pjevanje naslijedila je od svoje majke. Iako je željela da upiše srednju muzičku školu njen otac to nije dozvoljavao govoreći da žensko čeljade ne treba da se odvaja od kuće.
Njena životna priča bila je prepuna tragičnih događaja. U bombardovanju Podgorice poginulo je nekoliko njenih braće i sestara a i ona sama je bila povrijeđena i zamalo skoro potpuno izgubila vid. Nažalost, i kasnije godine njenog porodičnog života takođe su bile ispunjene tužnim događajima. Pjevala je u horu „Stanko Dragojević“, gdje je najprije bila horski pjevač, a zatim solista. Otvaranjem Radio Titograda počela je da snima narodne pjesme sa orkestrom.
I na Radio Beogradu su čuli za Kseniju pa su joj, kada se preselila u taj grad, poslali poruku da joj je Vlastimir Pavlović Carevac, tadašnji šef Narodnog orkestra, poručio da dođe na audiciju. Njen divan glas i vanserijski talenat ostavili su sve bez daha. I danas se brojne generacije, posebno Podgoričana, sjećaju njene Milice, Sejdefe, veselice… Ksenija nije dobijala mnogo nagrada. Njen prvi veći uspjeh bio je na Jugoslovenskom festivalu narodne muzike na Cetinju kada je kao nagradu dobila nošnju kraljice Milene. Poslije smrti drugog muža naglo je oboljela od astme pa nije mogla da pjeva kao nekada. Iako to nije bilo mnogo primjetno, Ksenija nije htjela sebi da dozvoli da u njenom pjevanju bude ikakvih grešaka. Povukla se sa muzičke scene i posvetila svojim unucima sve do smrti, krajem devedesetih godina.
Ulica Vojislavljevića
Vojislavljevići su dinastija koja je vladala Dukljom od sredine 10. do 12.vijeka. Tokom njihove vladavine provincija Duklja uzdigla se od statusa pokrajine do nivoa nezavisnog kraljevstva. Službeni utemeljivač dinastije bio je Vojislav, dukljanski knez, dok je prvi kralj dinastije bio Mihailo. Dinastija Vojislavljevića bila je na svom vrhuncu za vrijeme vladavine Bodina, kada se teritorija kraljevstva prostirala od Neretve na zapadu do rijeke Vojuše na istoku Albanije, a na sjeveru je obuhvatala djelove Raške i Bosne. Dvojica najmoćnijih dukljanskih vladara bili su Mihailo i Bodin čije su titule bile priznate i u Carigradu i u Rimu, kao i među brojnim drugim zemljama i narodima.
Izvor: Danilo Burzan, “Leksikon podgoričkih ulica”, mješoviti izvori sa interneta
